Dansen op de vulkaan

Dansen op de vulkaan is een Nederlandse melodrama, die in 2014 is gemaakt. De regie was in handen van Adriënne Wurpel. De vijf hoofdrol spelers zijn Nils Verkooijen, Marcel Musters, Mouna Goeman Borgesius, Gina van Os en Bas van Prooijen. Ik heb de film in de bioscoop Take ten in Uden gezien, op zondag 26 oktober 2014. Ik vond het leuk om naar deze film te kijken. Recensie: Op zich een aangrijpend verhaal, maar af en toe wat kort door de bocht en helaas met veel ongeloofwaardige en slecht acteerwerk, met name van de ouders en in het bijzonder de moeder van Maarten. Het verhaal heeft trouwens behoorlijk wat overeenkomsten met dat van Pijnstillers. Er had wat meer achtergrondinformatie in de film verwerkt mogen worden over wat een stofwisselingsziekte nou precies is, en waarom je daardoor niet oud wordt. Maarten krijgt steeds te horen dat de pillen alleen erken als hij ook eet, maar we zien hem geen een keer in de film eten, hij neemt de pillen alleen in met water. Ook brengt Maarten zichzelf herhaaldelijk in de problemen door zijn pillen niet op tijd in te nemen. Ik geef de film een dun zesje. Complimenten voor het geluid, de acteurs zijn allemaal goed verstaanbaar en de muziek klinkt ook goed.

Het verhaal speelde het meeste af op de school van Maarten, in het huis van de vader of de moeder en in de balletzaal. De vader van maarten was een beetje gekleed als een slons, maar voor de rest was iedereen normaal gekleed. Maarten in het bijzonder was heel goed gegrimeerd dat kon je vooral zien in dat stukje dat hij moe was en in de spiegel keek zien. De muziek in de film was vooral voor achtergrond, en het zorgde voor een leuke sfeer. Als er een stilte was werd er muziek afgespeeld. In de film werd er geen gebruik gemaakt van speciale geluidseffecten. De film is in chronologische volgorde afgespeeld. De scène waarin Maarten toch naar het schoolfeest ging en zijn pillen nodig had maar toen werd hij buiten neergezet omdat ze dachten dat die pillen drugs pillen waren, heeft de meeste indruk op me gemaakt. De cameravoering, camerastandpunt en montage heeft daarbij geen rol in gespeeld, maar alleen de gebeurtenis heeft daar een belangrijke rol in gespeeld. Het genre van deze film is melodrama, omdat de hoofdpersoon in de film een ziekte heeft die heel wat drama met zich mee brengt.

De film gaat over Maarten die een stofwisselingsziekte heeft maar zijn omgeving weet dat niet behalve zijn goede vriend Stefan. Maarten danst op een redelijk hoog niveau. Hij leert een meisje kennen (Roxanne). Met haar moet Maarten een keer een wedstrijd dansen en dat winnen ze. Dansen is Maarten zijn lust en zijn leven. Maar al snel houd Maarten het niet meer vol en moet hij stoppen met dansen. Maarten begon toen maar zijn eigen zin te draaien. Hij ging naar het school feest terwijl zijn moeder hem dat verboden had, maar toch ging Maarten daar heen. Totdat hij door een van de bewakers uit school werd gezet omdat ze dachten dat hij drugs wou gebruiken. Zijn zus en zijn vriend brachten hem naar huis. Op een dag ging hij chillen met een paar vrienden. Dat liep niet zo goed af, want hij was die nacht niet thuis gekomen waardoor zijn vader en zijn moeder (die gescheiden zijn) ongerust waren. Maarten kwam de volgende dag bij zijn vader aan, maar hij zag er heel moe uit. Het ging niet goed met hem. Die dag bleef maarten ook thuis van school. Maarten ging samen met zijn vader zijn bloedlaten prikken. De verpleegster zag ook dat Maarten de laatste tijd erg moe was. Een paar dagen later was de dag van de dansvoorstelling aangekomen. Zijn dansleraar had hem nog een berichtje gestuurd of Maarten kwam, Maar hij moest eigenlijk of gesprek bij zijn dokter. Daarom liep hij snel weg bij zijn moeder en ging naar zijn vader om te vragen of zijn vader hem naar de dansvoorstelling kon brengen. Dat deed zijn vader. Eenmaal bij de dansvoorstelling aangekomen, was er een jongen niet waar Roxanne eigenlijk mee zou moeten dansen. Daarom ging Maarten in zijn plaats zodat de dansvoorstelling toch door kon gaan, maar al snel bleek dat Maarten het niet aan kon en viel flauw. De ambulance kwam Maarten ophalen. Zijn moeder en vader waren wel naar het gesprek gegaan waar Maarten eigenlijk ook naar toe moest. Zij kregen slecht nieuws te horen. De dokter zij dat Maarten te snel achter uit ging en dat in een rolstoel zou belanden. Die zelfde dag kwam Maarten aan bij het ziekenhuis in de ambulance. Een dag later kwam hij er weer uit en zat hij al in een rolstoel.

De enigste conflicten die er ontstonden, waren tussen de moeder en Maarten, dat ging voornamelijk over zijn ziekte en wat hij wel mocht en niet mocht doen. Maarten is de belangrijkste personage. Zijn karakter is door zijn ziekte wel anders geworden omdat hij nu wil leven en niet saai thuis wil zitten. Hij wil experimenteren. Dat herken je in de film terug omdat hij misschien nog maar even te leven heeft dus dan wil hij wel nog iets van zijn leven maken. Ik heb het meeste mee geleefd met Maarten omdat de film toch voor het grootste gedeelte om hem draait, want hij maakt alle dingen mee en in de film voel je dan met hem mee wat hij voelt en denkt.

Het doel van deze film is, om de kijkers informatie te geven over de ziekte stofwisselingsziekte. Doordat je niet weet wat er precies gebeurt met Maarten, blijft je aandacht op de film gericht, omdat je wilt weten of Maarten het redt.

Ik verwachtte dat het wel een leuke film zou worden, maar ik dacht ook wel dat er in de film veel gebeurtenissen zouden komen, en dat was ook zo. Het stukje in de film dat Maarten eigenlijk naar een bespreek uur in het ziekenhuis moest gaan, maar dat de vader Maarten toch gewoon naar de dansvoorstelling bracht, heeft veel indruk op me gemaakt, omdat ik het echt een mooi stukje vindt dat de vader zijn zoon blij wil zien en dat is Maarten met ballet. Ik vond het een leuke film om naar te kijken, er zaten veel gebeurtenissen in, dat zorgt ervoor dat het geen saaie film is. Ik vond het niet moeilijk om de film te volgen, want het geluid was goed te verstaan. Ik vond de film soms wel treurig, want dat hoorde je een droevig muziekje onder. Ik vind het wel een zielige film omdat als Maarten naar de dokter moet luisteren en naar zijn moeder dan zou hij niet uitmogen gaan maar toch doet hij dat. Waardoor je wel medelijden krijgt met Maarten. Daarom beschrijf ik deze film als zielig, meelevend en pakkend.